9. Strach nie ma godności.

Jonathan Carroll

Białowłosa dziewczyna przeciągnęła się na niewielkim, hotelowym łóżku, z ogromnym niezadowoleniem witając kolejny, ponury dzień. Odrzuciła szarą kołdrę z nóg, rozprostowała się i utkwiła wzrok w widoku za oknem. Śnieg uparcie sypał, zaspy były coraz większe i jeszcze bardziej utrudniały wędrówkę. I choć kilka lat temu przyznałaby, że krajobraz rozpościerający się przed jej oczami jest piękny, tak teraz nienawidziła go z całego serca. 

Leniwie podeszła do niedużej szafy i zmieniła ubranie z piżamy na ciemne rajstopy i długą bluzkę, na to zaś narzuciła dłuższy sweter. Znów przelotnie zerknęła na okno i zatrzymała spojrzenie na kruku. Stał na parapecie i wpatrywał się w nią swoimi małymi ślepiami, jak gdyby chcąc się o niej czegoś dowiedzieć. Wyglądał mrocznie na tle białego puchu. Przeskakiwał z nóżki na nóżkę, dzióbkiem niemal uderzając w okno.

- Znaleźliście mnie - odezwała się. Spokojnie zaczęła pakować swoje rzeczy do niezbyt dużej torby. Gdy była już pełna, dziewczyna spojrzała na parapet. Kruk nadal tam stał.

Otworzyła okno pozwalając, by zwierzę wleciało do pomieszczenia. Stanęło na łóżku, podreptało po chłodnej już kołdrze a następnie przeleciało na biurko. Kruk przypatrywał się jej z każdej strony, z czego białowłosa doskonale zdawała sobie sprawę. Oglądał ją, badał, by jego właściciel dostał jak najwięcej informacji. Wiedziała, że już dowiedział się o miejscu jej pobytu. Powinien być tutaj za kilka minut, o ile umie się teleportować. Nie trudno było też zgadnąć, że ptak będzie ją śledził na każdym kroku. W związku z tym narzuciła na siebie płaszcz, wzięła torbę do ręki, pomachała krukowi i zniknęła w białym dymie, znów urywając za sobą trop.

Siedziba Akatsuki zdecydowanie nie powinna być pełna ludzi dłużej, niż przez dwa dni. Po tym czasie członkowie zaczynają irytować siebie nawzajem, dochodzi do kłótni - szczególnie między Hidanem a Kisame, gdyż charakter obojga jest dość porywczy. Ponadto, od Peina i Tobiego biła złowroga aura, co niby nie jest niczym dziwnym w organizacji morderców, a jednak członkowie Brzasku dostrzegli różnicę w ich zachowaniu. Dwójka sprawiała wrażenie, jakby rywalizowała. Każdy dostrzegł, że dziecko w pomarańczowej masce działa liderowi na nerwy bardziej niż kiedykolwiek, a to nie był dobry znak. Nikt nie chciał podpaść podenerwowanemu Fuumie, w związku z czym unikali go jak ognia. 

Jedynie Oroka nie zwracała uwagi na psychiczny stan swego szefa. Przychodziła do niego czasem na rozmowy, bo - jak mówiła - bardzo jej się tutaj nudziło. O dziwo, Pein nie krzyczał na nią, a tylko mówił, że nie ma teraz dla niej czasu. Nigdy nie miał, z czego dziewczyna nie zdawała sobie sprawy. Naiwnie wierzyła, że lider Akatsuki jest dobrym człowiekiem, z którym może się dogadać. I choć Sasuga mówił jej, żeby mu nie przeszkadzała, Oroka go ignorowała. 

Dziewczyna wychodziła akurat z gabinetu przełożonego, gdy spotkała na korytarzu Itachiego. Zmierzył ją zimnym spojrzeniem, jednak nie przejęła się tym. Wciąż obrażona za sytuację w kuchni, wyminęła chłopaka, znikając w swoim pokoju. Uchiha zaś bez pukania wszedł do pokoju lidera, gdyż dziewczyna zostawiła otwarte drzwi.

- Jakieś wieści o Tsutanai? - spytał Pein od razu podejrzewając, po co kruczowłosy do niego przyszedł. Próbował wyczytać coś z jego twarzy, jednak bez skutku. Itachi idealnie krył swoje uczucia za maską obojętności, a nie chciał wkradać się do jego umysłu. 

- Mój kruk ją znalazł - poinformował lidera Uchiha. Nie usiadł przy biurku, tylko położył dłonie na oparciu krzesła. - Wróciła do tej wioski tak, jak przypuszczaliśmy. Była w hotelu.

Fuuma skinął głową.

- Udało jej się uciec. Nawet, jeśli znów ją odnajdę, nie schwytam jej. Nie zdążę teleportować się wystarczająco szybko, by móc zablokować jej chakrę.

- W takim razie wiesz co robić - zauważył lider. - Masz ją schwytać, zrozumiano?

Itachi kiwnął głową i bez słowa opuścił gabinet lidera. Poszedł do siebie, by spakować swoje rzeczy.

Oroka siedziała na łóżku i wpatrywała się w ścianę naprzeciwko. Dzieliła pokój z Sasugą, więc w pomieszczeniu były dwa jednoosobowe łóżka, spora szafa pod ścianą na prawo od wejścia oraz szklany stolik naprzeciw drzwi. Pokój utrzymany był raczej w barwach ciemnego fioletu, jedynie dwie małe poduszki były koloru zielonego. Spodobały się dziewczynie, o czym lider doskonale wiedział, gdy kazał Konan zanieść je do jej pokoju.

Sasuga, jej współlokator, również siedział na łóżku. Czytał jakąś książkę, którą przyniósł mu Tobi. Musiał znaleźć sobie jakieś zajęcie, żeby nie zwariować wśród morderców, jednak nie mógł się skupić na czytaniu. Jego myśli krążyły wśród przeraźliwych obrazów śmierci, którą w każdej chwili może ponieść. Palił go żar upokorzenia, na myśl, że musi być im podporządkowany. Czuł złość, że nie może nic zrobić, że musi się pogodzić ze swoim losem, lub zginąć. A umierać nie chciał.

- Nie czytasz - zauważyła Oroka, od jakiegoś czasu patrząca na przyjaciela. - Co cię trapi?

- Mnie? - Sasuga uśmiechnął się sztucznie. Nie chciał jej nastawiać przeciwko Akatsuki, bo by go zabili. Musiał być aktorem w towarzystwie Seishi. - Nic, rozmyślam.

- I kłamiesz. - Dziewczyna westchnęła. - Możesz mi powiedzieć, przyjaźnimy się.

- Nawet się nie znamy, Oroko. - Genjuu odłożył książkę i spuścił nogi na podłogę. Nie odrywał wzroku od brunetki. 

- Co oznacza, że musimy się poznać - dodała radośnie dziewczyna. - Co lubisz robić?

- Nie mam ochoty na takie rozmowy - mruknął i wstał z łóżka. Skierował się do drzwi, nie chcąc przebywać w jednym pomieszczeniu z brunetką. Zatrzymał się jednak w progu i zaczął zastanawiać się, kogo towarzystwo woli: irytującej i naiwnej Oroki, czy bezlitosnych i chłodnych morderców. 

- Wcale nie chcesz stąd wychodzić. - Dziewczyna skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. Zaimponowała Sasudze. Może i była naiwna, ale na pewno posiadała ogromną zdolność do rozgryzania myśli innych. 

Chłopak pokiwał lekko głową i usiadł na łóżku dziewczyny. Spojrzał na nią ze smutkiem, a ta przybliżyła się do niego i złapała go za rękę.

- Będzie dobrze - powiedziała. - Nie zabawisz tu długo, mówię ci.

Szatyn popatrzył na nią ze strachem. Jej słowa zabrzmiały dla niego jak wyrok śmierci.

Ohhhh jak mnie tu długo nie było… Ale to dlatego że dopieszczałam bliźniaków. A teraz, skoro został mi tylko ten oto blog, postaram się pisać częściej, Misie. :)

A.g.a. – A dziękuję – za pochwały i przesyłanie chęci do nauki. Przyda się, oj przyda… ^^”

Alleya – Najsłabszy może nie pod względem fabuły, ale sposobu, w jaki ją przedstawiłam. No proszę Cię, kochanie, wtedy dopiero uczyłam się pisać w miarę poprawnie. ^^ Dziękuję bardzo za życzenia weny. :>

Chi-chan – Staram się pisać często, ale jestem w klasie maturalnej i jestem dosłownie zawalona nauką. ;x

Cantante – A widzisz, akcja z czasem musi się rozkręcić. ^^ Nie mam pojęcia z jakiego anime jest ta dziewczyna, sama też nie oglądam już żadnego, właściwie. :) Nie ma czasu. :c Cieszę się bardzo, że podobają Ci się moi bohaterzy. ^^

Buziaki!