8. To jest praw­dzi­wa przy­jaźń - osłaniać in­nych na­wet kosztem siebie.

Stefan Wyszyński

- A to kto?

Pytanie Madary wywołało w Fuumie dziwną, nienaturalną złość. Zacisnął dłonie w piąstki i popatrzył na niego spode łba, jednak nic się nie odezwał, ani nawet nie zmienił wyrazu twarzy. Wciąż był obojętny. Jedynie Madara dostrzegł, że go rozzłościł.

Fuuma zerknął przez ramię na rozglądającą się Orokę i milczącego Sasugę, wpatrującego się w czubki swoich butów, po czym przeniósł wzrok na mężczyznę w masce.

- Seishi i Genjuu - odpowiedział mu, wskazując na dziewczynę, a później na chłopaka.

Madara od razu zorientował się, po co para została przyprowadzona do oficjalnej kryjówki Akatsuki. Z uznaniem skinął do Peina głową, po czym podszedł do więźniów.

- Jestem Tobi - powiedział dziecinnym głosem i wystawił przed siebie rękę. - Tobi wita was w nowym domu!

Madara uśmiechnął się, gdy Fuuma lekko zmrużył oczy. Uwielbiał go denerwować! A świadomość, że ma nad nim kontrolę, była bezcenna.

- Oroka - odpowiedziała dziewczyna i, z uśmiechem na twarzy, podała mu dłoń.

- Sasuga - mruknął od niechcenia szatyn.

- Tobi, bądź tak dobrym chłopcem i zaprowadź ich do pokoju - powiedział Pein, a tylko Uchiha usłyszał w jego głosie ironię, pomieszaną z poczuciem wyższości. 

Madara mrugnął oficjalnemu liderowi Brzasku sharinganem przed oczami, a następnie żywą gestykulacją pokazał Oroce i Sasudze, żeby się za nim udali. Rudowłosy mógł odetchnąć z ulgą.

Były dni, kiedy "Tobi" irytował Fuumę bardziej, niż uciążliwy ból głowy przykuwający go do łóżka, tak często mu towarzyszący. I choć Pein wiedział, że Madara jest potężnym mężczyzną i jednocześnie jego wspólnikiem, niejednokrotnie miał ochotę nakopać mu do dupy i pokazać, kto tutaj jest silniejszy. Niestety, nie był to rudowłosy, z czego doskonale zdawał sobie sprawę. 

- Cholerne przedstawienie - syknął, idąc do swojego pokoju. Zamknął drzwi z trzaskiem i usiadł na krawędzi dużego łóżka, stojącego z lewej strony pomieszczenia.

Powoli zaczynał tracić cierpliwość. Przeszło dwanaście lat temu, razem z Konan założył organizację Akatsuki. Jako osiemnastoletni gówniarze zdecydowali, że złapią wszystkie bestie, o które Nacje wywołują sobie nawzajem wojny, dzięki czemu będą mogli je kontrolować, a od dwóch lat tylko oddalają się od swojego celu. Pieprzony Madara! Pojawił się w Brzasku i krok po kroku przejmował nad organizacją kontrolę, wzbudziwszy zaufanie lidera, a teraz ma zamiar pokrzyżować pierwotne plany Akatsuki i osiągnąć swój własny cel - stworzenie dziesięcio-ogoniastej bestii. Pein doskonale zdawał sobie z tego sprawę, wiedział, w jak żałosnej sytuacji się znalazł, ale nie mógł nic zrobić. Madara był zbyt silny i zbyt ważny dla organizacji, by usunąć go z siedziby. A na pewno nie przed schwytaniem Kyuubiego. 

Przeczesał włosy dłonią a następnie przeniósł wzrok na regał z książkami. Wpatrywał się w jeden punkt dłuższą chwilę, by później wyjść z pokoju i przejść do gabinetu, gdzie czekali na niego Itachi z Hoshigakim.

- Macie dziewczynę? - spytał, siadając za biurkiem. Mężczyźni pokręcili przecząco głowami.

- Misja niewykonana, liderze - powiedział Uchiha

- Nie mamy zamiaru uganiać się za jakąś paniusią, podczas gdy na zewnątrz panuje zamieć! - podniósł głos Kisame. Był jednym z najbardziej impulsywnych członków Brzasku, do czego lider zdążył się już przyzwyczaić. Wiedział, że jego wybuchy złości nie oznaczają braku szacunku

- Siadać - warknął Fuuma. 

Hoshigaki zmrużył gniewnie oczy, ale uspokoił swój ostry temperament. 

- To zadanie jest niewykonalne - powiedział Itachi. - Nasze klony były w okolicznych wioskach i nikt jej nie widział. W lasach, otaczających miejsce jej wcześniejszego pobytu, nie było żadnego śladu, który by do niej doprowadził. Zgodnie stwierdziliśmy, że wrócimy do siedziby, nim zima nam to uniemożliwi. 

- Nie mieliśmy nawet wystarczająco dużo pieniędzy, by spędzić kilka nocy w hotelach - wtrącił Hoshigaki, a Uchiha skinął głową, potwierdzając jego słowa.

- Ale nie zostawiliśmy tak tej sprawy - dodał Itachi, chcąc uprzedzić niezadowolenie lidera. - Trzy moje kruki latają nad wioską, w której ją widzieliśmy - powiedział. - Razem z Kisame stwierdziliśmy, że może w niej mieszkać. Jeśli tak jest, powinna do niej wrócić w przeciągu kilku dni.

- Skąd taki wniosek? - spytał lider i odchylił się na krześle. Podobał mu się Uchiha - był mądry i sprytny. Wprawdzie sprzeciwił mu się, jednak nie zrezygnował do końca z misji, co przypadło rudowłosemu do gustu.

- Gdy myśleliśmy, że ją zabiliśmy, znajdowała się blisko tej wioski - odpowiedział Hoshigaki.

- Rozumiem. - Fuuma pokiwał delikatnie głową, nie odrywając wzroku od Itachiego. Jego spojrzenie sprawiało, że mu ufał. Chciał powiedzieć mu o Madarze i prosić o pomoc pozbycia się go, jednak jeszcze nie teraz... jeszcze było na to za wcześnie.

- Co teraz? - Uchiha zerknął na Hoshigakiego, który niecierpliwił się na krześle obok.

- Czekamy na wiadomość od twoich ptaków - odparł lider. - A teraz możecie iść. A, i zawołajcie do mnie Hidana.

Mężczyźni bez słowa odsunęli krzesła i opuścili pokój. Chwilę później ich miejsce zastąpił Jashinista. Ten, zauważywszy spojrzenie rudowłosego, od razu domyślił się, że czeka go nieprzyjemna rozmowa.

- Siadaj.

Chłopak wykonał rozkaz.

- Słucham.

Fuuma oparł się o biurko i skrzyżował palce. Przez chwilę w ciszy wpatrywał się w Hidana, powoli i bezboleśnie wkradając się do jego umysłu swoją specjalną techniką, po czym wypalił:

- Pewna dziewczyna sprawia nam niemałe kłopoty. Jest średniego wzrostu, szczupła, ma uderzająco podobne włosy do twoich, białe, oraz cechuje ją taka sama umiejętność co ciebie - nie umiera. Kojarzysz może?

Oczy Jashinisty lekko się zwęziły.

- Tsutanai? - spytał Fuuma i z powrotem odchylił się na krześle, krzyżując ręce na klatce piersiowej. - Kim jest Tsutanai?

Hidan zmrużył gniewnie oczy. Nienawidził, gdy lider szperał mu w głowie, a nic nie mógł na to poradzić. 

- Ah, kuzynką - odpowiedział sobie lider, wyczytawszy to z myśli chłopaka. - I co z tą kuzynką?

- A co ma być? - odezwał się Hidan. Głos mu drżał.

- Jakie ma umiejętności? Wiem, że umie się teleportować i jest nieśmiertelna. Chciałbym dowiedzieć się o niej czegoś więcej.

- Ona nie będzie współpracować - odparł szybko Hidan, wyraźnie poirytowany tą sytuacją. - Nawet nie próbujcie jej łapać, szkoda czasu.

- Czyżby? - Pein uniósł wysoko brwi. - A może bronisz jej, bo to twoja rodzina?

Białowłosy prychnął nerwowo, próbując o niczym nie myśleć, jednak lider i tak wiedział, co się w jego głowie kryje.

- Żałosne - skomentował Fuuma. - Zamiast wyzbyć się uczuć, bronisz jakiejś kobiety, z którą przecież i tak nie utrzymujesz kontaktu. Doprawdy, żałosne - powtórzył.

Pein zdawał sobie sprawę ze swojej wyższości nad Jashinistą i nad tym, jak podczas tej rozmowy działał na jego emocje. Chciał go rozzłościć i przestraszyć, a wszystko po to, by się wyżyć. Skoro Madara denerwuje jego, on również postanowił znaleźć sobie ofiarę.

- Coś jeszcze, liderze? - warknął Hidan, a jego przełożony uśmiechnął się kpiąco.

- Jak ta twoja kuzynka się nazywa? - spytał spokojnie Fuuma, a potem zaśmiał się pod nosem. - No tak, Fukyuu, nieśmiertelna w końcu. W porządku, przekażę informacje Itachiemu.

- Uchiha na nią poluje? Powiedziałem, że to bez sensu! - krzyknął Hidan i gwałtownie podniósł się z krzesła, dłońmi uderzając w blat.

- Siadaj - rozkazał Fuuma, a gdy chłopak go nie posłuchał, ryknął: - Powiedziałem coś!

- To bez sensu - syknął Jashinista, siedząc. - Nie będzie współpracować a i tak jej nie zabijecie!

- W takim razie kuzyn postara się, by zmieniła zdanie, bo w przeciwnym wypadku twoje szczątki zostaną rozrzucone po całym świecie. - Głos Peina był stanowczy i nie znoszący sprzeciwu.

- Nie mam zamiaru ci się podporządkowywać w tej kwestii, liderze - odparł Hidan i nie czekając na nic, wstał z krzesła.

- Nie przeginaj - warknął jego rozmówca, również się podnosząc. Nonszalancja Jashinisty nigdy mu się nie podobała, zwłaszcza, gdy mu się sprzeciwiał. A robił to najczęściej ze wszystkich. Był jednak zbyt dobrym i cennym shinobi, by się go pozbyć.

- Obiecałem sobie, że będę się nią opiekować. - Hidan stanął przy drzwiach i odwrócił się do Fuumy przodem. - A trzymając ją z dala od tego miejsca, właśnie to robię. Nawet, jeśli ją tutaj sprowadzicie, nie kiwnę palcem, by zeszła na złą drogę. 

Rudowłosy nic nie odpowiedział na wyznanie chłopaka. Wiedział, że walka z jego uporem była w tym momencie bez sensu, więc bez słowa pozwolił mu opuścić swój gabinet.

Itachi wrócił do swojego pokoju, odwiesił płaszcz i usiadł na łóżku, chcąc odetchnąć. Burczenie w brzuchu zmusiło go jednak do szybkiego opuszczenia pokoju i zrobienia sobie posiłku. Nie zdziwił się, gdy w kuchni zastał Kisame. Obaj nie jedli nic od dzisiejszego ranka, a zbliżała się już ósma wieczorem. 

Usiedli przy stole, nie odzywając się do siebie. Nigdy nie rozmawiali dużo. Nie czuli takiej potrzeby. A poza tym - jak pies je, to nie szczeka.

W momencie, w którym na ich talerzach niemal już nic nie zostało, do pomieszczenia weszła obca im dziewczyna. Drobna brunetka zlekceważyła ich zdziwienie i podeszła do lodówki. Niestety, nie zdążyła jej nawet otworzyć - Uchiha przygwoździł ją do ściany swoim własnym ciałem, sprawiając jej nieco bólu. Wykrzywiła twarz w grymasie i cicho jęknęła, odwracając wzrok od swojego oprawcy.

- Kim jesteś? - spytał poważnie kruczowłosy. Domyślał się, że lider ją tutaj sprowadził, jednak chciał od razu wzbudzić w niej szacunek do swojej osoby. 

- Oroka - szepnęła. - Nie krzywdź mnie!

- Jesteś tu z rozkazu lidera?

Dziewczyna energicznie pokiwała głową. Uchiha nie puszczał.

- He-hej! - Znajomy głos dotarł do uszu morderców z Akatsuki. Popatrzyli w stronę drzwi i obaj zmrużyli oczy, dostrzegłszy Sasugę. - Zostawcie ją! 

- Co ty tutaj robisz? - spytał Kisame i podszedł do chłopaka. - Nie powinieneś czasem być w domu obok?

- Lider zainteresował się Oroką i jej zdolnościami - wyjaśnił Genjuu i cofnął się o krok, zauważywszy mordercze spojrzenie Hoshigakiego. - A że Oroka stwierdziła, że jestem jej przyjacielem, wzięła mnie ze sobą.

Itachi znów spojrzał na dziewczynę. Nie zorientował się nawet, że brunetka teraz nie dotyka podłogi. Musiał się od niej nieco odsunąć podczas tej krótkiej rozmowy z szatynem, przez co podniósł ją w górę.

- Puścisz mnie? - spytała Oroka. - Proszę.

Kruczowłosy postawił dziewczynę na ziemi i odsunął się od niej, wciąż nieufnie na nią spoglądając. Ta zaś wzięła głęboki wdech i posłała Itachiemu pretensjonalne spojrzenie, po czym obrażona stanęła za Sasugą.

- Nic ci nie zrobią - mruknął chłopak przez ramię, jednak brunetka nie zareagowała. Zachowywała się jak małe dziecko. A Genjuu tak naprawdę sam nie wierzył w to, co mówi. Przecież Seishi była tak głupia, że każdego mogła wytrącić z równowagi, a w organizacji pełnej morderców nie było to zbyt bezpieczne.

- Wszystko z nią w porządku? - spytał Kisame, patrząc to na swojego partnera, który teraz opierał się o blat, to na Genjuu.

- Tak - odparł, kręcąc głową na nie. - Oroka, idź do pokoju. Przyniosę ci coś do jedzenia. 

Dziewczyna posłusznie wyszła z kuchni, zostawiając chłopaków samych. Mordercy wlepili wzrok w szatyna, który poczekał jeszcze chwilę, po czym powiedział: 

- Pochodzi z klanu Seishi.

- I wszystko jasne - skomentował Uchiha.

- Jak dla kogo - mruknął Kisame. - Coś więcej?

- Mają specyficzne zdolności - odparł Itachi. - Potrafią telepatycznie rozmawiać z ogoniastymi, więc Oroka jest dla nas cennym nabytkiem. Problem jednak w tym, że cały ich klan jest zdrowo popieprzony.

Hoshigaki uniósł wyżej brew, wciąż nie rozumiejąc, o co partnerowi chodzi.

- Są chorzy na umyśle - dodał Sasuga, widząc minę mężczyzny. - Nie potrafią odróżnić dobra od zła i naiwnie wierzą we wszystko, co im się powie.

- Każdy z ich klanu tak ma? - nie dowierzał Kisame.

- Każdy - potwierdził Itachi. - Jest na mnie obrażona? - zagadnął Sasugę, który skinął głową na tak.

- Może cię teraz unikać - mruknął szatyn. - Zrobię jej coś do jedzenia i was zostawiam.

Uchiha i Hoshigaki uważnie przyglądali się chłopakowi, śledząc każdy jego ruch. Kompletnie mu nie ufali. Gdyby nie Oroka, nie musieliby się martwić, że spróbuje ich zaatakować - w więzieniu chakra jest ograniczona, tutaj natomiast może robić co chce. 

Sasuga wiedział jednak, że atakowanie Akatsuki w pojedynkę jest pomysłem najgłupszym na świecie. Ba! był pewien, że gdyby walczył z którymś z morderców sam na sam, zginąłby. Oni byli zbyt silni, by im się stawiać. Im należał się szacunek, przed nimi trzeba było odczuwać respekt.

Gdy chłopak opuścił kuchnię z talerzem kanapek i herbatą w rękach, Uchiha utkwił wzrok w swoim partnerze. Uparcie nad czymś rozmyślał, co było widać po jego charakterystycznym marszczeniu brwi, po czym usiadł przy stole i zapatrzył się na ścianę.

- Nie zaatakuje nas - powiedział Kisame. - Co cię trapi, Itachi?

- Nic - odparł po chwili mężczyzna. - Kompletnie nic.

Uchiha wstał i wyszedł z kuchni, zostawiając ogłupiałego partnera samego. 

Nonono, jak regularnie udaje mi się pisać. ^^ Jestem z siebie dumna. No ale tak, wszystko lepsze od nauki, nie? ;)

A.g.a. – A dziękuję, wena się przyda. Choć wolałabym mieć takie chęci do nauki (w końcu matura w tym roku), jak mam do pisania. ^^

Cantante – Pewnie Cię nie zaciekawiło to opowiadanie, bo jest inne od moich poprzednich, a przynajmniej staram się, by takie było. ;) A jak człowiek przyzwyczajony do love-story, to inne typy są już mniej ciekawe. :D

Nelia – Dziękuję. :)

Alleya – Jejku jejku, spodobała Ci się Kushina? ^^ Toć to mój pierwszy blog i pod względem umiejętności pisania, z pewnością najsłabszy. ^^ Mam jeszcze dwa inne – kenshiki i nagisa-fuuma, więc serdecznie Cię i tam zapraszam. :)

Na dziś Dziubaski to wszystko. Ślę całusy!