4. I w nieszczęściu zachowuj spokój umysłu.

Horacy

Rudowłosy mężczyzna nieobecnym wzrokiem wpatrywał się w widok za oknem. Deszcz uparcie padał, bębniąc głośno o parapety. Na ulicach robiły się coraz większe kałuże, ludzie chodzili pod parasolami i w kaloszach, a i tak cali byli mokrzy. Domy wydawały się być jednokolorowe, gdyż ciemne chmury zakryły całe niebo. Pogoda doskonale odzwierciedlała stan ducha mężczyzny.

Jego szare oczy były puste, zmarszczył lekko czoło a usta zacisnął w cienką linię. Stał wyprostowany, dzięki czemu jego szerokie ramiona wydawały się być jeszcze większe, skrzyżował ręce na klatce piersiowej a nogi miał w lekkim rozkroku. Narzucił na siebie płaszcz w czerwone chmurki, a na biurku za nim leżał sakkat, jak i różnego rodzaju papiery. Dwie boczne ściany zapełnione były półkami na książki.

Mężczyzna oderwał się od deszczu i usiadł na obrotowym krześle, wziął w dłoń kartkę i uważnie się jej przyglądnął. Zaczął zastanawiać się, czy plan złapania Kyuubiego się powiedzie. Z pewnością zadanie to było trudne, najtrudniejsze, jakie mieli wykonać, jednak wierzył, że Akatsuki złapie tę bestię. Naiwność Uzumakiego, jinchuuriki dziewięcio - ogoniastego, sprawi, że chłopiec sam przyjdzie pod siedzibę Brzasku i odda się w ich ręce, niemal dobrowolnie. Tak, właśnie tak miało być.

Pukanie do drzwi całkiem przywróciło go do rzeczywistości. Odłożył papier, wyprostował się na krześle i zezwolił na wejście.

W drzwiach stanęła wysoka, niebiesko - włosa kobieta. Jej bursztynowe oczy były nieco rozszerzone, usta rozchyliła i oddychała szybko, dłońmi opierała się o framugi. Była zmęczona i trochę wystraszona. Jej płaszcz, dokładnie taki sam jak mężczyzny, był potargany i przemoczony. Cała ociekała wodą.

- Co się stało, Konan? - spytał rudowłosy i natychmiast podniósł się zza biurka. Podszedł do kobiety, która wyprostowała się, wzięła głębszy wdech i wyszła z pokoju.

- Zostali zaatakowani - poinformowała go, gdy szli przez krótki korytarz. Zeskoczyli ze schodów, by jak najszybciej znaleźć się na zewnątrz. - W tamtym kierunku. - Konan wskazała dłonią w prawo.

- Wracaj do mojego gabinetu - polecił jej rudowłosy. - Zaraz tam przyjdę.
Nim kobieta zareagowała, jej towarzysza już nie było.

Mężczyzna kilkoma skokami znalazł się przy bramie prowadzącej do wyjścia z Wioski Deszczu. Już z daleka widział nieudolną walkę strażników ze zdecydowanie większą ilością przeciwników. Wkroczył między nich i gwałtownie odepchnął ich do tyłu, uśmiercając kilku swoją magnetyczną techniką. Bez problemu odparł atak wrogów, w przeciągu trzech minut wybijając wszystkich.

- Ile strat? - zapytał, nie zważając na deszcz. Objął spojrzeniem pobojowisko i zaklął w myślach, dostrzegłszy martwych ludzi. Swoich ludzi.

- Czternastu naszych - odparł, stojący obok niego masywny, kruczowłosy mężczyzna o charakterystycznym wąsiku. - Gdyby nie pan, nie wiem, co by z nami było!

- Ilu rannych? - zapytał, kucając obok ledwo dyszącej kobiety. Jej fioletowe włosy przylgnęły do policzków, a oczy wyrażały prośbę o pomoc.

- Około trzydziestu - odpowiedział czarnowłosy.

Fuuma, bo tak się nazywał rudowłosy lider organizacji Akatsuki, wziął ranną na ręce i doskoczył do jednego z medyków. 

- Zaopiekuj się nią - rozkazał, oddając w jego ręce kobietę. - I szukać umierających, idioci! - krzyknął, przykuwając uwagę wszystkich shinobi. - Nie widzicie, że wokół was znajdują się ci, którzy najbardziej potrzebują pomocy?! Złamana noga nie spowoduje śmierci, ale przebita klatka piersiowa - owszem! Do roboty, JUŻ!

Cali i zdrowi natychmiastowo zaczęli przeszukiwać pole walki. Gdy nastał zgiełk, Fuuma wycofał się i spokojnym krokiem wrócił do swojego gabinetu. Czekała tam na niego Konan.

- Czternastu poległo - powiedział i ściągnął przemoczony płaszcz, a następnie przeczesał palcami mokre włosy. - Około trzydziestu rannych. Niech to szlag! - warknął i kopnął ścianę. - Ci kretyni nic nie potrafią! A przecież dałem im trening!

- Uspokój się, Nagato. Usiądź.

Konan stanęła za przyjacielem i zaczęła masować mu barki.

- Złość w niczym tu nie pomoże. Są słabi, bywa. Nic z tym nie zrobisz - zauważyła. Ton jej głosu był bardzo spokojny, kojący.

- Jeśli ktoś przejmie tę wioskę...

- Nie możesz siedzieć tutaj cały czas. Akatsuki potrzebuje cię w siedzibie.

- Wiem, Konan. - Pein głośno westchnął, nieco rozluźniony. Kobieta zawsze wiedziała, jak go uspokoić. - Dam im dodatkowe szkolenie i zostawię z nimi dwa moje ciała.

- To zbyt ryzykowne, Nagato! - zaprotestowała niebiesko - włosa. - Nie możesz! Zużyjesz zbyt dużo chakry!

- Ci ludzie są słabi! - Pein odpowiedział krzykiem. Wstał i zaczął nerwowo chodzić po pomieszczeniu. - Nie poradzą sobie beze mnie! A shinobi atakują dzień w dzień!

- Jeśli to zrobisz, możesz umrzeć - zauważyła smutno. - Nie możesz mi tego zrobić.

- Nic mi nie będzie - zapewnił ją. - A póki co sytuacja wygląda coraz gorzej, a to dopiero podrzędni ninja nas atakują. Jeśli wioski wyślą ANBU, nasi ludzie ich nie pokonają. Wiesz, co by to oznaczało?

Konan nie odpowiedziała. Doskonale zdawała sobie sprawę, że przejęcie przez wrogów Akatsuki Wioski Deszczu byłoby dla nich ciosem poniżej pasa. To tutaj są ukryte dwie z ośmiu ogoniastych bestii, które posiadają. Odebranie tego miejsca oznaczałoby odebranie demonów, a tego Brzask bardzo, ale to bardzo nie chciał.

- ANBU w końcu zaatakują - zauważył Pein. - Do tego czasu przeszkolę wszystkich w defensywie, a tylko nielicznych w ofensywie. Oni muszą umieć się bronić, nie atakować.

Kobieta skinęła głową na znak zgody. Wiedziała, że skoro lider tak postanowił, to tak musi być.

- Sprawdź, czy sobie radzą - rozkazał. - Ja mam jeszcze mnóstwo roboty. - Wskazał ręką na biurko zawalone papierami i przeczesał dłonią włosy. Miał szczerze dość papierkowej pracy, jednak tempo życia Brzasku było tak niewiarygodnie wysokie, że chcąc za tym nadążyć, musiał codziennie siedzieć za biurkiem i kreślić długopisem sobie tylko znane słowa.

Gdy Konan wyszła, oparł się wygodnie na krześle i odetchnął. Dosłownie na pięć sekund zamknął oczy, a usłyszawszy charakterystyczne puknięcie, utkwił wzrok w Madarze.

- List dostarczony - powiedział mężczyzna, a następnie podszedł do okna. Przez chwilę przyglądał się ulewie, a później odwrócił się przodem do rudowłosego. Ten zaś uważnie mu się przypatrywał.

- Były problemy?

- Orochimaru nie odpuści, sukinsyn - mruknął Madara. - Poza tym: żadnych. Zetsu szuka Sasuke. Stworzył kilka klonów, żeby jak najszybciej go wytropić. Sęk w tym, że młody Uchiha jest równie sprytny, co Itachi - westchnął. - Doskonale kryje swoją chakrę. Wie, że ktoś może go śledzić, choć pewnie podejrzewa o to ludzi Orochimaru lub konoszańskie psy.

- Shinobi Liścia nie ruszają się z wioski - zauważył Pein i zmarszczył czoło.

- O czym Sasuke najpewniej nie wie, bo przecież do Wielkich Nacji się nie zbliża. W okolicach Dźwięku widziano go ostatni raz miesiąc temu. Miał kupę czasu na oddalenie się - mruknął. - To może być ciężkie, Nagato.

Rudowłosy uśmiechnął się z kpiną, a Madara odpowiedział mu tym samym, choć Pein tego nie mógł dostrzec przez maskę na twarzy mężczyzny.

- Czyżbyś miał nie dać rady?

Rozmówca prychnął nerwowo. On miałby sobie z czymś nie poradzić? Też coś!

- Spokojnie, prędzej czy później Sasuke będzie nasz. Byłoby jednak o wiele łatwiej, gdyby Itachi się wystawił i posłużył za przynętę - zaproponował.

- Nie ma mowy. - Fuuma podniósł się, stając twarzą w twarz z Madarą.

- Naprawdę sądzisz, że nasz Uchiha tak łatwo da się zabić?

- Jeśli stracimy następnego człowieka, będzie nam jeszcze trudniej! I ty doskonale o tym wiesz, Madara! - syknął rudowłosy, wyprowadzony z równowagi.

Mężczyzna przez chwilę mu nie odpowiadał, wpatrując się w niższego od siebie towarzysza z założonymi na piersi rękami. Doskonale wiedział, jak denerwowały go takie momenty milczenia.

- Jak chcesz - odpowiedział w końcu. - Ale jeśli w przeciągu dwóch tygodni nie natrafimy na żaden ślad, masz porozmawiać z Itachim. Jestem pewien, że jego przeklęty brat kręci się w okolicach Dźwięku, więc właśnie tam zostanie wysłany na kolejną misję, jasne?

Pein zmrużył oczy, nie odpowiadając. Nie miał zamiaru się na nic zgadzać.

- Cieszę się, że się dogadaliśmy - powiedział, łagodniejszym tonem, Madara. - Mam nadzieję, że uda ci się nauczyć tych kretynów obrony, bo wioski zaczynają wysyłać ANBU, co źle dla nich wróży. A tak przy okazji, organizacja przyjęła kilku więźniów... Do widzenia, Nagato.

I zniknął w kłębie białego dymu, zostawiając rozdrażnionego mężczyznę sam na sam ze swoimi myślami. 

Czarnowłosy morderca odskoczył do tyłu, tym samym unikając ciosu. W miejscu, w którym przed chwilą się znajdował, wylądowała wysoka blondynka o dużych, brązowych oczach. Jej spojrzenie zabijało, marszczyła gniewnie brwi a w prawej dłoni trzymała duży miecz, naładowany energią elektryczną. Była szczupła i zdawać by się mogło, że słaba. A to nie była prawda.

- Nieźle - przyznał jej przeciwnik. Patrzył na nią swoją oczną techniką - sharinganem, dzięki czemu uniknął każdego jej ciosu.

- Wy dranie! - krzyknęła kobieta. Głos miała piskliwy i przesycony rozpaczą. - Dlaczego to robicie?!

Kruczowłosy jej nie odpowiedział. Wykonał jedną ze swoich ognistych technik, a gdy blondynka odskoczyła, kopnął ją w plecy. Wylądowała na drzewie, w locie upuszczając miecz. Leżał kilka metrów od niej.

- Zdecydowałaś się dołączyć? - spytał chłodno, mierząc okolicę wzrokiem, po czym utkwił w niej spojrzenie.

- Po moim trupie! - warknęła słabo, wypowiadając jednocześnie ostatnie słowa w swoim życiu.

Mężczyzna wytarł miecz z krwi, wsadził go do pochwy i skierował się ku swemu towarzyszowi. Miał na sobie płaszcz świadczący o jego przynależności do Akatsuki, oraz sakkat, który przed chwilą nałożył na głowę. Rozczochrane włosy opadły mu na ramiona, jednak szybko okiełznał je gumką. Spojrzenie jego czarnych oczu było zimne jak lód i uważnie obserwowało wszystko wokół. Zasadzki mogły być wszędzie.

Nie słyszał odgłosów walki. Po kilku metrach przekonał się, że tak samo jak on, jego towarzysz musiał zabić potencjalnego kandydata na członka Brzasku. A szkoda, bo para była nieprzeciętnie silna.

- Drań - warknął drugi mężczyzna, o niebieskiej skórze i twarzy przypominającej pysk rekina. Wyciągnął z ciała ofiary swój miecz i uważnie go obejrzał. Był cały we krwi, a jego postać wyglądała jak gdyby cały pokryty był ostrymi łuskami.

- Kisame - odezwał się kruczowłosy, przykuwając uwagę towarzysza. - Skup się. Mogłem cię już dawno zabić.

Hoshigaki uśmiechnął się do niego z kpiną i narzucił miecz na plecy.

- Myślisz, że nie wyczułem twojej obecności? Znam twoją chakrę na wylot, nie musiałem się obawiać.

Ciemnooki zmarszczył brwi, po czym rozejrzał się wokół. Walka jego towarzysza z chłopakiem narobiła więcej szkód, niż jego z blondynką.

- Lala też uparta? - zagadnął Kisame. Partner odpowiedział mu ledwie widocznym skinieniem głowy. - Niech to szlag. Tylu ludzi już zabiliśmy, a nikogo nie potrafimy przyprowadzić liderowi.

- Spokojnie. - Kruczowłosy skierował się na północ, zostawiając za sobą martwego chłopaka. Hoshigaki ruszył za nim chwilę później. - Znajdzie się ktoś, kto wybierze życie zamiast honoru.

Mężczyźni zataili swoją chakrę i z ukrycia spoglądali na wypoczywającą kobietę o długich, białych włosach. Wydawała się być wysoka i szczupła, o czym nie byli w pełni przekonali, bo sylwetkę ukryła pod granatowym płaszczem, możliwe, że nieco za dużym. Na nogach miała kozaki na płaskim obcasie, szyję owinęła brązowym szalikiem pasującym do butów. Leżała na trawie i nawet nie zdawała sobie sprawy z ich obecności.

Co najciekawsze, biły z niej olbrzymie pokłady chakry.

- Kisame.

Głos kruczowłosego nakazał Hoshigakiemu wyciągnąć z kabury kunai i rzucić nim w dziewczynę. Nie zrobiła żadnego uniku. Broń wbiła jej się prosto w klatkę piersiową.

Partnerzy przewrócili oczami i wyskoczyli ze swojego ukrycia. Stanęli nad ciałem kobiety i uważnie się jej przyjrzeli. Była ładna, o nienaturalnym kolorze włosów i bardzo jasnej cerze. Ciemne rzęsy miała długie, usta pełne, policzki ładnie zarysowane. Niestety, była już martwa.

- Taką chakrę zmarnować - westchnął Kisame i odwrócił od kobiety wzrok. - Niech to szlag.

- Jesteś zbyt nerwowy - zauważył jego towarzysz. - Cierpliwości.

Mężczyźni odeszli od martwej kobiety i ruszyli w dalszą wędrówkę. Przez jakiś czas myśleli jeszcze o jej sile, jednakże nie mieli zamiaru zaprzątać sobie głowy trupem. Co z tego, że miała potężną chakrę, skoro nawet ich nie wyczuła?

Po całodniowym patrolowaniu okolicy, postanowili zrobić sobie przerwę. Wynajęli pokoje w okolicznym hotelu, którego wygląd bardziej odstraszał niż przyciągał turystów, by odpocząć i wyruszyć w dalszą podróż z samego rana.

Następnego dnia napotkali się na wysokiego szatyna o nieprzeniknionych, brązowych oczach. Trenował samotnie na polanie, był zmęczony i nieco poraniony. Najwyraźniej musiał walczyć ze swoim klonem. Ubrany był w czarne, luźne spodnie do połowy łydki oraz w szarą, już brudną koszulkę. Dłuższe włosy przylepiły mu się do mokrej od potu twarzy, podobnie jak bluzka do umięśnionego torsu.

Partnerzy skinęli do siebie porozumiewawczo głowami i w tym samym momencie pojawili się na polanie, naprzeciw szatyna. Przestał trenować, wyprostował się i zlustrował wzrokiem członków Brzasku.

- Uchiha Itachi i Kisame Hoshigaki - powiedział ładnym, męskim głosem i uśmiechnął się szeroko. - Nie przypuszczałem, że kiedykolwiek spotkam tak szanowanych morderców.

- Daruj sobie - uciął Kisame. - Mamy propozycję.

- Słucham.

Szatyn skrzyżował ręce na klatce piersiowej i lekko zmrużył oczy, wciąż ciężko oddychając po treningu. Był przerażony jak nigdy, ale w żadnym stopniu nie dał tego po sobie poznać. Emanowała z niego pewność siebie.

- Dołącz do armii Akatsuki - odezwał się Hoshigaki. - Jeśli odmówisz, zabijemy cię.

Mężczyzna prychnął i odwrócił od członków Brzasku wzrok. Powoli zaczynał panikować.

- Jesteście niewystarczająco silni? - zakpił. W ostatniej chwili odskoczył, unikając draśnięcia ogromnym mieczem, Samehadą.

- Grzecznie, gnojku - warknął Kisame. - Nie jest ci ta wiedza potrzebna.

- Innego wyjścia nie mam, hę?

Członkowie Akatsuki uśmiechnęli się delikatnie pod nosem na znak swojego zwycięstwa.

Szatyn pozbierał z polany kunaie i wsadził je do kabury, po czym podszedł do swoich "porywaczy". Obaj podali mu dłoń, jak na kulturalnych mężczyzn przystało, po czym w trójkę skierowali się w północnym kierunku.

- Nim dotrzemy do organizacji, spróbujemy zwerbować więcej osób - poinformował go Itachi, pierwszy raz odzywając się do szatyna. - Tylko żadnych numerów, jasne?

- I tak bym z wami nie wygrał - przyznał, zakładając na siebie kurtkę, którą wcześniej miał zapieczętowaną w zwoju.

- Nazywasz się?

- Sasuga - odparł. - Sasuga Genjuu.

- Z klanu twardzieli? - zakpił Hoshigaki.

- Właśnie - potwierdził szatyn. - Już nie istniejącego klanu.

Uchiha popatrzył na więźnia kątem oka, zainteresowany jego słowami.

- Mów dalej - polecił.

- Został wybity przez shinobi Wioski Piasku, z rozkazu Kazekage - wyjaśnił. - To się wydarzyło rok temu.

- Czemu ty żyjesz? - drążył Itachi.

- Nigdy nie spoufalałem się z klanem - odparł Sasuga. - Byłem w tym czasie poza wioską. Nawet nie próbowałem ratować rodziny, która i tak mnie nienawidziła.

- Przykre - prychnął Kisame. Uchiha zmroził go wzrokiem, na co ten tylko przewrócił oczami.

- Było przykre, ale do czasu - odparł mu szatyn. - Przynajmniej przez rok byłem całkiem wolny.

- Niezbyt długo - przyznał Itachi, a Sasuga zaśmiał się pod nosem. O ironio, powiedział to ten, który właśnie mu tą wolność odebrał.

- Jakie będzie moje zadanie? - spytał Genjuu i utkwił wzrok w Uchice. Wydał mu się bardziej konkretny od Hoshigakiego.

- Zabijać - odpowiedział Itachi, a szatyn zachował spokój mimo, iż od środka rozsadzało go ze złości na swoją bezsilność.